بداهه‌نوازی در موسیقی ایرانی
اجرای موسیقی ایرانی به‌ویژه در تک‌نوازی و آواز معمولاً همراه با بداهه‌نوازی و بداهه‌خوانی است. اگر نوازنده یا خواننده از اجرای ردیف و نغمه‌های معروف جدا شود و در مایه‌ای که مناسب سیر آهنگ است قطعه‌ای بنوازد یا بخواند، بداهه‌نوازی یا بداهه‌خوانی کرده‌است. به‌ویژه از آنجا که موسیقی سنتی ایران به صورت خواندن از روی نت اجرا نمی‌شود، معمولاً مستلزم بداهه‌نوازی است. بداهه نوازی از نوع خاص تربیت موزیسین‌های ایرانی که مبنی بر حفظ قطعات و نه اجرای یکبارهٔ آنها از روی نت است ناشی می‌شود. بداهه نواز، باید به تعداد کافی نغمه، جمله و ریتم در ذهن داشته باشد تا بتواند با استفاده از این جملات و به کمک خلاقیت و ذوق شخصی خویش به تصنیف هم‌زمان با اجرا بپردازد. بداهه نوازی یکی از نقاط قوت موزیسین‌های ایرانی محسوب می‌شود و در آثار اکثر موسیقیدان‌های ایرانی فراوان دیده می‌شود. بداهه نوازی به طور برجسته در آثار حسین علیزاده و محمدرضا لطفی، موسیقیدان‌های معاصر دیده می‌شود.
لازم به ذکر است که در هنر بداهه نوازی محیط و حال و هوای نوازنده نقش بسزایی دارد.درهنگام بداهه نوازی فرد نوازنده باید در آرامش باشد.و برای بدهه نوازی باید محیط پیرامون بداهه نواز آرام و بدور از هیاهو و اضطراب باشد.
منبع:ویکی پدیا
این وبلاگ به منظور آشنایی با موسیقی طراحی گردیده است.